Różaniec w dzisiejszej formie powstał w końcu piętnastego wieku, a do jego rozpowszechnienia przyczynili się w głównej mierze dominikanie. Gdy 7 października 1571 roku flota świętej Ligi (głównie hiszpańska i wenecka) pod wodzą Juana de Austria odniosła zwycięstwo nad flotą turecką Alego Paszy pod Lepanto (obecnie Naupaktos w Grecji), papież Pius V polecił obchodzić ten dzień jako Święto Matki Bożej Różańcowej, ponieważ modlitwie różańcowej przypisywał odniesienie tego zwycięstwa. Papież Leon XIII w roku 1885 zlecił zbiorowe odmawianie różańca przez cały październik, a do Litanii loretańskiej włączył wezwanie: Królowo Różańca Świętego, módl się za nami.
Na pierwszy rzut oka odmawianie różańca może się wydawać nieciekawe, a nawet nudne. Czy rzeczywiście? Sięgnijmy do prostego obrazu z życia.
Obliczono, że małe dziecko powtarza wyraz „mama” około trzystu razy dziennie. Czy to się dziecku znudzi? A może nudzi to matkę? Też nie. Reaguje ona na każde odezwanie się dziecka.
Podobnie jest z modlitwą różańcową – Maryja jest naszą Matką. Kiedy odmawiamy różaniec, jesteśmy podobni do małego dziecka. Powtarzamy jak ono: Bądź pozdrowiona, Matko! Czy Maryja cieszy się z tego pozdrowienia? Na pewno tak! Jest to przecież nawiązanie do radosnego wydarzenia w Nazarecie, gdzie Anioł Gabriel oznajmił Jej, że jest „łaski pełna”, a Ona przyjęła to z pokorą, nazywając siebie służebnicą Pańską. Jeżeli Ona jest „łaski pełna”, to my, świadomi własnej niedoskonałości, prosimy Ją: „Módl się za nami grzesznymi”, abyśmy także napełnieni zostali łaską przyjaźni Bożej.
Ilekroć Maryja chciała przekazać światu swoje orędzie, zjawiała się wybranym ludziom (najczęściej dzieciom) z różańcem w ręku i usilnie zachęcała do jego odmawiania. Tak było w Lourdes w roku 1858, tak też było w Fatimie w roku 1917. Z tego wynika, że modlitwa różańcowa jest dla Maryi szczególnie miła, a dla człowieka bardzo skuteczna. Wyrosła ona z Ewangelii i jest jej streszczeniem.
Część pierwsza – Bóg przychodzi do człowieka, aby go zbawić.
Część druga – opowiadanie o tym, jak dokonało się zbawienie.
Część trzecia – to także doskonała ilustracja ludzkiego życia.
Część czwarta – ukazuje, że “całe misterium Chrystusa jest światłem”.
O wartości modlitwy różańcowej niech świadczy fakt, że więźniowie obozów koncentracyjnych robili sobie różańce z ugniecionego chleba, którego paciorki nanizane na nitce przechowywali przed oprawcami i na nich się modlili. A ileż to razy w kieszeniach poległych żołnierzy znajdywano różańce, często zbroczone krwią? Przysyłano je jako relikwie do rodzinnych domów – matkom.
Różaniec nie może być przedmiotem, który się jedynie z szacunkiem ogląda. Nie może być jakimś magicznym amuletem, który się nosi przy sobie, ale bardzo rzadko się na nim modli. Trzeba mu koniecznie przywrócić dawną świeżość i powszechność. Są w Polsce takie rodziny i osoby, które w różnej porze dnia (szczególnie wieczorem) odmawiają różaniec w intencji Ojczyzny, czy w innej intencji. Czy w gronie tych osób jesteś Ty i Twoja rodzina?

Żywy Różaniec składa się z żywych Róż. Każda z nich 20 osób, z których każda odmawia codziennie jeden dziesiątek Różańca, czyli jedną tajemnicę połączoną z rozważaniem. W ten sposób odmawia się w Róży codziennie cały różaniec – 20 tajemnic. Jest to jakby wieniec różany składany u stóp Królowej. 

Obowiązki w Żywym Różańcu:

1. Zasadniczym obowiązkiem jest zapisanie imienia w Księdze i odmawianie codziennie jednego dziesiątka Różańca.
2. Udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych
3. Częste przystępowanie do sakramentów świętych oraz udział w procesjach maryjnych.
4. Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.
5. Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika.
6. Udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modlitwach za spokój jego duszy
W tutejszej wspólnocie parafialnej istnieje  16 Róż Różańcowych.

MINISTRANCI   W  PARAFII

Ministrare (łac.) znaczy służyć.

Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo ministrant wskazuje szczególnie na służbę we Mszy Świętej. Ministrant jest pomocnikiem przy sprawowaniu Mszy Świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Ministrant usługuje księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy Świętej. Pomaga również po jej zakończeniu.

Herb ministrantów

GRUPA  CZYTAJĄCYCH   ŚŁOWO   BOŻE  W  NIEDZIELE   I  ŚWIĘTA